ข้าวเปิ๊บยายเครื่องเยื้องกับวัดนาต้นจั่น ตำบลบ้านตึก อำเภอศรีสัชนาลัย จังหวัดสุโขทัย หากนั่งรถเลยไปอีกนิดเดียว เราจะได้เห็นบ้านทรงไทยหลังใหญ่ กับยักษ์สองตนที่ยืนเฝ้าบ้านอยู่ พร้อมป้ายร้านข้าวเปิ๊บยายเครื่อง ด้วยความสัตย์จริงก็คงต้องบอกตามตรงว่ามันเป็นภาพที่ชวนงงพอดู เพราะทั้งบ้านทรงไทยหลั้งใหญ่เบิ้มและยักษ์หน้าบ้านล้วนแล้วแต่ขัดแย้งกับความเป็นต้นตำรับ
ในแง่ที่ว่ามันไม่ใกล้เคียงกับบ้านเรือนหรือการประดับประดาของชุมชนรอบข้างเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อรวมกับความจอแจในร้าน ทั้งลูกค้าที่สั่งอาหารครั้งละสามชามห้าชาม ทั้งพนักงานเสริ์ฟที่วิ่งวุ่น และทั้งคนหน้าเตาที่กำลังทำข้าวเปิ๊บ แต่ดูเหมือนกำลังเต้นรำอยู่ในม่านไอน้ำ ก็คลายขมวดที่คิ้วไปได้บ้าง นัยว่าร้านข้าวเปิ๊บยายเครื่องก็ย่อมต้องมีความต้นตำรับบางประการ ลูกค้าจึงได้แน่นร้านแต่หัววัน ข้าวเปิ๊บ คือสิ่งที่อยู่ก้ำกึ่งระหว่างก๋วยเตี๋ยว ขนมจีน และปากหม้อ กล่าวคือมีวิธีการทำโดยการไล้แป้งเป็นแผ่นบางบนผ้าขาวบางที่ขึงไว้บนปากหม้อ แต่แป้งที่ใช้เป็นแป้งหมักมีกรรมวิธีทำแบบเดียวกับแป้งที่ใช้ทำเส้นขนมจีนหมัก แล้วเสิร์ฟพร้อมน้ำซุปและเครื่องเคราอย่างก๋วยเตี๋ยว ซึ่งเป็นการหยิบเอาภูมิปัญญาอาหารมาพลิกแพลงและสร้างสรรค์สิ่งใหม่ได้อย่างน่าสนใจ “ยายเครื่อง” หรือคุณยายคำเครื่อง วงศ์สารสิน เจ้าของตำรับข้าวเปิ๊บยายเครื่องนี้นับได้ว่าเป็นตัวอย่างของ Active Aging คนหนึ่ง ด้วยว่าทำข้าวเปิ๊บขายมานานหลายสิบปีแล้ว แม้วันนี้จะปล่อยให้ลูกๆ ได้เป็นคนไล้แป้งข้าวเปิ๊บแทน แต่ยายเครื่องก็ยังควบคุมการผลิตเองแทบทุกขั้นตอน โดยยายเครื่องพร้อมบรรดาทีมแม่ครัวของยายจะประจำการอยู่ในเพิงเล็กอีกหลังซึ่งแยกออกมาจากครัวเปิดของข้าวเปิ๊บ ทีมแม่ครัวซึ่งน้ำโดยยายเครื่องจะมีหน้าที่เจียวกากหมู ทำหมูแดงและเครื่องเคราต่างๆ เพื่อส่งไปให้ลูกชายลูกสาวซึ่งอยู่หน้าเตาอีกที